30.5.08

DIÀLEGS DE CORTESANS. Míting


PEP. ¿Sañor marqués? Soy el José Sifuentes.

MARQUÈS. ¡Caramba! ¡Albricias, Joselito, por tu triunfo en los Juegos Florales!

PEP. Mire, mai menos, que dasimos en dialecto.

MARQUÈS. Hombre, no me dirás que no estás satisfecho.

PEP. Es claro que sí. Hasta el profasor layó la poasía a clase.

MARQUÈS. Y ha tenido una amplia difusión, por lo que yo sé.

PEP. Sí, y el de cal Ros la ha puesto a intarnet y todo. ¡El infalís! Con la bola que me tiene, y aún me hase el favor de pubblisitarme. Ascuche, yo le llamaba por dasirle que le asparamos al míting del sábado.

MARQUÈS. ¿Organizáis un mitin?

PEP. Sí, a las antigas naves andustriales de Taxtil Basós.

MARQUÈS. No sabes cuánto lo siento. No podré asistir, ya que precisamente para esa noche me preparan un agasajo en el Círculo Ecuestre.

PEP. ¡Macáchum dena!

MARQUÈS. ¿Qué ocurre? ¿No tenéis suficiente público?

PEP. De momento hay asagurada la asistensia de siento sasenta tres militantes de los alradadores, pero nos faltan sammanatencos. Y ya me tiene raclutando parsonal.

MARQUÈS. ¿No prevéis que vaya a asistir nadie del pueblo?

PEP. Ahora por ahora sólo hay uno de saguro, que es el Visente Jaumarete. Pero éste no sabes nunca si viene como aspía, para llavar platetes a Convargensia, o si tan sólo es por la manduca. Él llega, da un golpe de ojo a la sala, se acuesta al mostruario de picapicas y si ve un buen rapartorio se queda, y, si no, gira cola.

MARQUÈS. ¿Por qué no invitas a los militantes locales?

PEP. Huy, es que al Manolo Carbonero, al Juan Charrapeta o al Santi Vasino no los goso llamart, porque si los convidaba a la major me clavarían un miguel. Y a los del Diario de Sammanat tampoco, viendo cómo me tratan en su güep.

MARQUÈS. ¿No dicen que es un órgano plural e independiente?

PEP. Sará indapandiente de mí, porque ahora todos se me han mansipado.

MARQUÈS. ¿Tan mal anda el partido aquí?

PEP. Parese Godoma y Salmorra. Ahora mismo acabo de llamart al Juan Haradera, y también me sale con la ascusa de que tiene un compromiso.

MARQUÈS. Oye, que lo mío no es ninguna excusa.

PEP. Por supuesto, sañor marqués, ya me hago cargo. Yo lo digo por los que me tocan de serca. Ya haremos vanir gente de peso, de la misma manera que los de Convargensia, cuando organisan un acto, sacan el sancristo grueso, como el Gaspar Ticó y otras hierbas. ¡Pero, hombre, por lo menos que los afiliados locales se dejen vert!

MARQUÈS. Ya verás cómo comparecerán. Y, en resumidas cuentas, ¿en qué va a consistir el acto?

PEP. Bueno, nosotros aplicamos la fórmula Tamístocles.

MARQUÈS. ¿La qué?

PEP. Aunque parese el nombre de un político griego, son las primeras sílabas de una aspesie de cóctel. Ta quiere dasir tabarra, que son los discursos y estas cosas; mis, mistela; to, tocada de música y bailoteo; y cles, clespejos, que son unas pastas dulses para acontantar la cliantela.

MARQUÈS. Buena idea.

PEP. Es la doctarina amanisada con baile y piscolabis. Nuestros abuelos ya dasían que la letra con sangre entra, y nosotros hemos asparimantado que es totalmente sierto, siempre y cuando la sangre sea de toro.

MARQUÈS. En fin, que os vaya todo bien.

PEP. Esto pracuraremos.

MARQUÈS. Y no desfallezcas, hombre, que te veo algo proclive al desaliento. ¡Arriba esos ánimos!

PEP. Grasias, sañor marqués, grasias.

MARQUÈS. Hasta otra, pocholo.

10.5.08

Josep Vilaró obté la Flor Mústia als Jocs Florals de Tempranillo


Crec que dec als lectors una explicació del meu silenci. D’ençà que el 17 del mes passat, punxant una conversa telefònica entre el senyor marquès i el nostre eximi exalcalde, vaig saber que aquest havia presentat una obra seva als Primers Jocs Florals convocats per la Falisa, l’afer en qüestió m’ha mantingut enjòlit fins avui, intentant obtenir-ne una còpia per publicar-la aquí com a primícia. Vaig haver d’esperar fins a l’1 de maig, en què es feia públic el veredicte del jurat, i llavors..., ¡quina no va ser la meva decepció en veure que no s’hi feia esment de la poesia del nostre convilatà! L’endemà mateix vaig posar-me en contacte amb l’ajuntament de Tempranillo de Calatrava, que és on es va celebrar l’esdeveniment, i allà em van aclarir tot el misteri. Resulta que Josep Vilaró, a l’hora d’escriure l’adreça del destinatari, va posar al sobre –una equivocació la té tothom– “Trampanillo de ca la Trava”, i la missiva va arribar fora de termini. Això va obligar el jurat a fer pública, el mateix dia 1 de maig, la nota següent: “Habida cuenta de que, por un lamentable percance, una de las composiciones presentadas al certamen no pudo ser tomada en consideración a la hora de emitir el fallo, puesto que llegó a Tempranillo algo tardillo, el jurado decide otorgar ex aequo la Flor Marchita a la obra de don José Vilaró Capella que lleva por título Invactiva contra la primera adil del Ayuntamiento de Sammanat (provinsia de Barsalona, partido judisial de Sabadell), partanasiente a la formasión consarvadora y racsionaria Convargensia y Unión, por el vigor de su sátira, a la vez punzante y musculosa, y por su inestimable contribución a crear un lenguaje híbrido y transgénico de alta calidad literaria.” M’ha costat quart i ajuda d’obtenir-ne una fotocòpia, però tots els esforços són pocs si al final veiem satisfetes les nostres aspiracions. Des d’aquí, doncs, felicito l’autor pel seu èxit i l’animo dient-li que de més músties en reverdeixen i que cor per a una altra.

Heus aquí el text de la composició guardonada:


Aúnque janaralmente
no suelo astar de romanses,
hoy dadico unos romanses (1)
a mi propia pobblasión.

Al prinsipio yo pansaba
saguir, dale que te pego,
al Iriarte y Samaniego,
mas cambío de opinión.

Como que me agradan mucho
los versos del Aspronseda,
me va a ir como una seda
tomarlo como patrón.

Desde que me dasbancaron
del cargo de la arcaldía
yo trabajo noche y día
de jefe de oposisión.

Como autoridat suprema
tanemos una parsona
que es tal ves tan comadrona
como menda comadrón.

Se pasa las dose horas
del día casando moscas,
y, si astá gaira a las foscas,
dormiendo como un lirón.

Y es que, sin dasir mantida,
esta chica es una gata
que si filustra una rata
mata el rato y no el ratón.

Menos mal que a casa mía
tengo mi sañora asposa,
porque lo que es esta mosa
me produse rapulsión.

Para haser la rasidensia
no ha alagido Can Parico,
que es el puesto que le indico,
sino una triste mansión

llamada cal Millonario,
donde nuestros viajasitos
tandrán de haser sus pinitos
raspirando polusión.

Por esto le daré a esta
figaflor que siempre bada
una buena cuyarada
de jarabe de bastón.

Yo, de ahora en adalante,
le aviso a guisa de haraldo:
si es que no quiere caldo
va a taner trippla racsión.

Porque raservo a la niña,
si alguna ves viene en tromba
con una notisia bomba,
sansarradas de trombón.

Y pienso gritarle desde
datrás de cal Menna Chela,
con toda mi cliantela:
“¡Visca la ravolusión!”

Y adamás pienso chillarle
a la gradísima pilla:
“¡Por mí, que te den morsilla,
un buen choriso Ravilla
y un taco de salchichón!”

Por mucho que se proteja
la clepsa con ascafandra,
voy a aspulsarle la mandra
lansándole a discrasión
almandrucos de mandrón.


(1) Si aquí rimo con la misma palabra es porque me lo autorisa la reggla númaro 6 del manual que astudío, que dise que se puede rapatir la palabra cuando se amplea con significados difarentes.